konstrukcja/dekonstrukcja

wielka szkoda, że nie mam w sobie pierwiastka wojującego. zawsze to łatwiej być wyrazistym. oczywiście łatwiej jest też przy tym dostać po gębie, ale jest w tym też jakaś satysfakcja, że broniąc, jak się zdaje, słusznej sprawy można dosłownie oddać część siebie.
powinno być to takie proste, a jednak nie jest.
obracam się zasadniczo w kilku środowiskach. z jednymi utożsamiam się ze względu na przekonania, z innymi ze względu na celowość swoich wcześniejszych wyborów, część jest natomiast tzw. zbieraniną, towarzystwem wzajemnej adoracji. część, to niewielka bardzo wyselekcjonowana grupa moich przyjaciół i osób, z których zdaniem się liczę.
trwam w tym wszystkim i staram się odnaleźć w sobie jedność - myśli, zachowań, przekonań. Jest to bardzo trudne, bo z jednej strony jestem podatna na wpływy (może nie długotrwale, ale zdarza mi się "zapalać" do pewnych spraw), z drugiej zaś nie lubię robić ludziom przykrości, że nie spełniam jakiś tam ich oczekiwań.
postanowiłam więc to zmienić. i tak jak piszę, chciałabym mieć naturę wojownika, przewodnika dla wszystkich wątpiących, mieć wewnętrzne przekonanie, że walka (rozumiana bardzo szeroko) jest właściwym sposobem załatwiania spraw i egzekwowania tego co mi się słusznie należy.
mam jednak głębokie przekonanie, że walka jest i niepotrzebna i nie przynosząca zasadniczo pożądanych rezultatów i jak każde działanie agresywne z gruntu skazana jest na niepowodzenie.
jak więc być w świecie, będąc jednocześnie Sobą? nie wiem jeszcze, ale walczyć nie będę. nie umiem, a co najważniejsze nie chce dekonstrukcji zastanej/stwarzanej (?) rzeczywistości. zwłaszcza, że rzeczywistość tę i ja tworzę, wyrosłam w niej, nadawałam jej znaczenie, wkładałam w nią niejako całą siebie i ona mnie jakoś określiła.
pozostaje mi więc jedynie kierować się własnym sumieniem, z zastrzeżeniem, że "w sumieniu wątpliwym nie działać."